Jessica, 17 yaşında sıradan bir lise öğrencisiydi. Sabahları alarmını erteleyerek uyanır, hızlıca giyinip annesinin hazırladığı kahvaltıyı yaparak okula giderdi. En iyi arkadaşı Amy ile derslerde not alışverişi yapar, teneffüslerde gelecek planlarından bahsederlerdi. Jess’nın en büyük hayali, iyi bir üniversiteye girip grafik tasarımcı olmaktı. Okul çıkışlarında bazen arkadaşlarıyla kafeye gider, bazen de eve gelip dizilerini izlerdi. Ailesiyle arası iyiydi, ama bazen ergenliğin getirdiği huysuzluklarla annesiyle tartışırdı. Babası uzun saatler çalışan bir askerdi, bu yüzden evde çok vakit geçiremezdi. Ancak hafta sonları hep birlikte vakit geçirmek için sinemaya gider ya da akşamları film izlerlerdi. Jessica’nın hayatı sıradan ama mutlu sayılabilecek bir şekilde devam ediyordu. Okul, arkadaşlar, aile ve sosyal medya… Her şey olması gerektiği gibiydi. Ta ki o gün gelene kadar… Jessica, gözlerini açtığında dünya artık tanıdığı gibi değildi. Bir zamanlar kahkaha atan insanların sokaklarında şimdi çığlıklar ve iniltiler yankılanıyordu. Haberlerde günlerdir bahsedilen virüs yayılmış ve artık her yerdeydi. Annesi ve babasını en son üç gün önce görmüştü; o zamandan beri onlardan haber alamamıştı. Şehir kaosa sürüklenmiş, internet ve telefon hatları çökmüştü. Hayatta kalmak artık öncelikliydi. Gözyaşlarına, korkularına zaman yoktu. Önce mutfağa gidip eline geçirdiği yiyecekleri bir sırt çantasına doldurdu. Su, konserve, birkaç bıçak ve babasının eski av tüfeğini yanına aldı. Küçükken hiç sevmediği o tüfek, artık hayatını kurtarabilecek bir araçtı. Evden çıktığında her şeyin bittiğini anladı. Komşuları yoktu. Arabalar yol ortasında terk edilmişti. Yollarda yürüyen insanlara benzeyen ama çok daha farklı hareket eden yaratıklar vardı. Nefesini tuttu. En iyi arkadaşı Amy’nin evine gitmesi gerekiyordu. Belki o hala hayattaydı. Jess için artık her şey değişmişti. Hayatta kalmak için eskisinden daha güçlü, daha cesur olması gerekiyordu. Artık geleceğe dair hayaller değil, sadece bugünü atlatabilmek önemliydi.